ชณิชาอาศัยอยู่กับแม่และน้องในเพิงที่พักที่แทบจะกันลม กันฝนไม่ได้เลย
 

ชีวิตของครอบครัวเรา อดๆอยากๆ บางวันก็ได้กินข้าว บางวันก็ไม่ได้กิน แม่ทำนา และยังปลูกผักมาขายทุกเช้า บางวันขายได้ หนูก็ได้เงินมาโรงเรียนวันละ 10 บาท หนูก็จะหยอดกระปุกเก็บไว้ 5 บาท ตอนเที่ยงเพื่อนกินขนมกัน แต่หนูไม่มีเงินซื้อขนมกิน ได้มองเพื่อนๆกิน แต่หนูก็อดทน

หนูอยากเรียนจนจบปริญญาแต่แม่บอกกับหนูว่า เรียจบแค่ป.6 ก็พอ เพราะบ้านเราไม่มีเงิน หนูก็พยายามเก็บเงิน หนูเคยท้อ แต่หนูจะไม่ท้ออีกต่อไปค่ะ มีอยู่ปีหนึ่งน้ำท่วม ทำให้แม่แลหนูไม่มีงานทำ เราก็ได้เฝ้ารอให้น้ำแห้ง ตอนนั้นเราไม่มีข้าวกิน แต่หนูก็พายเรือออกไปหาปลากับแม่ 2 คน ถ้าได้ปลาเยอะก็เอาไปขายได้เงินก็เก็บไว้ใช้จ่าย พอน้ำเริ่มลดก็มีผู้ใจบุญมาบริจาคของใช้
 

วันเสาร์-อาทิตย์ ชณิชาไม่มีโอกาสได้ออกไปเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ
เพราะเธอต้องออกมารับจ้างเลี้ยงวัว แลกกับค่าจ้างวันละ 100บาทเพื่อนำไปจุนเจือครอบครัว

หนูอยากมีอุปกรณ์การเรียนเหมือนเพื่อนๆ เพื่อนมีแต่ดินสอปากกาด้ามใหม่ๆ แต่ของหนูเขียนไม่ค่อยออก หนูจึงอยากได้ทุนการศึกษา เพื่อนำเงินมาซื้ออุปกรณ์การเรียน หนูสัญญาว่าถ้าหนูได้ทุน หนูจะใช้อย่างประหยัดค่ะ

ในอนาคต หนูอยากป็นครูสอนภาษาจีนเพราะอยากได้มีภาษาต่างประเทศติดตัวไว้ใช้ และจะได้สื่อสารกับชาวต่างชาติคนอื่นได้ หนูจะตั้งใจพากเพียร ขยันไม่ขี้เกียจ หนูจะเป็นเด็กดี และหนูจะจดจำว่าผู้มีพระคุณคือผู้ใจบุญค่ะ  

ชณิชาขณะช่วยแม่เก็บถั่วฝักยาวเพื่อเตรียมนำไปขายที่ตลาด